..ฉันจะต้องทำร้ายตัวเองในเงาแห่งความปวดร้าว
เพื่อให้ความเจ็บปวดกลืนกินความโหดร้ายในความจริง
แต่แม้เวลาจะเลยผ่าน...ฉันกลับไม่อาจฟื้นยืน
และเผชิญหน้ายอมรับสิ่งที่เห็นในกาลนี้
ทุกๆ อย่าง...เกิดขึ้น ผ่านไป คล้ายวนเวียน
ฉันจมดิ่งลงสู่ความโศกเศร้าสีแดงฉาน
เคลือบย้อมดวงตาฉันจนมืดมิด..สูญสิ้นวิญญาณ
แต่เหตุใดฉันยังคงรับรู้ ?
ความพยายามที่จะตื่น...จากรอยแผลแห่งรักสีแดงนั้น
สิ้นหวังลงทุกครั้งเมื่อเงาแห่งเธอทั้งสองพาดผ่าน
แม้ร่ำร้อง...แม้คร่ำครวญ
ก็ไม่มีวันจะหยุดการไหลของกาลเวลา
ฉันหยุดยืน...ก้าวเดิน...และทรุดกาย
ล้มลงนอนทอดกายใต้แสงจันทร์อันแสนหม่นหมอง
เฝ้าไถ่ถามตัวเอง...แต่กลับไร้ที่มา...ไร้ความหมาย
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพื่อฉันหรืออย่างไร ?
ฉันจะทำอย่างไรต่อไป..เมื่อราตรีนี้ แสงเงาแห่งเธอ..
คล้ายไม่คิดจะยุติหนทาง...
ราวกับจะโอบกอดกายเปลือยเปล่าแห่งฉัน
...ด้วยความปรารถนา..เพียงฉันสูญสิ้นศรัทธา
เงานั้นรอคอยให้ฉันทำลายแสงเงาแห่งตัวฉันเอง
เป็นทางเลือกที่ปวดร้าวและแสนสุข...ฉันยอมรับสิ่งนั้น
อีกเพียงไม่นาน...บทบาทของฉันจะสิ้นสุดลง
เงาแห่งความเกลียดชังและหยามเหยียดจะกลืนกิน
เงาแห่งความหวังจะถึงกาล...
ฉันรอวันแห่งชะตานั้น...หยุดความพยายามไร้ค่า..ของตัวฉันเอง
ขอเธอ..ได้โปรด..นำทางฉันไปพบจุดจบอันน่ารื่นรมย์นั้น
เสียที.
[ un Reborn ]
krimson written in 5.11.2008
8 ปีหลัง Death Poem บทสุดท้าย ผมกลับมาแล้วครับ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น