ตอนที่ผมเข้าเรียนปี 1 ใหม่ๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากๆ เพราะเรียนหนัก (ไม่มีพื้นฐานมาด้วย) แถมยังมีกิจกรรม สังคมใหม่ ฯลฯ หลายอย่าง แต่ที่หนักที่สุดก็เห็นจะเป็นเรื่องเรียนนี่แหละครับ
ผมเป็นหนึ่งในหลายๆ คนในห้องที่เลือกเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์เพราะความตื้นเขินในประสบการณ์ของตัวเอง คือคิดว่า แค่ชอบเล่นคอมฯ ใช้โปรแกรมไอ้โน่นไอ้นี่เป็น ก็คงเรียนได้ไม่มีปัญหา แถมยังคิดไปว่าวิทยาการคอมพิวเตอร์เนี่ย เขาเรียนการใช้งาน พวก Word, Excel, PowerPoint อะไรพวกนั้นไปอีก...จนกระทั่งเริ่มเรียนจริงๆ แล้วต้องพบกับความตระหนกแบบคาดไม่ถึงครับ อะไรเนี่ย...Algorithm? เขียนโปรแกรม? ภาษา Pascal? ภาษาอังกฤษตูยังจะเอาตัวไม่รอด...อะไรอีกละ โครงสร้างข้อมูล? ...Stack, Link List, Heap, ฯลฯ โอ้วววว อะไรเนี่ย !!!!
รุ่นพี่บางคนเคยถามผมว่า จบมาจากไหน จบสายอะไรมา พอรู้ว่าผมไม่ได้จบสายวิทย์ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "โหจะไหวหรอน้อง เขาไทร์กันไปเยอะแล้วนะพวกจบไม่ตรงสายอะ" ...เหอะๆ ความมั่นใจลดฮวบ เราคงเลือกเรียนผิดเส้นทางจริงๆ แหละ เวลานั้นผมคิดแค่ว่า หมดเทอมเมื่อไรจะออกไปเตรียมเอ็นท์อีกรอบ จะซิ่ลก็ช่างแต่ตูไม่ไหวละ ขอไปเรียนท่องจำของถนัดเราดีกว่า...เรื่องนี้ไม่ได้บอกใครนะครับ พ่อกะแม่ก็ไม่รู้
มีอยู่วันหนึ่งมาเรียนตอนเช้า แต่ยังไม่ถึงเวลาเรียนและเพื่อนๆ ก็ยังไม่มา ผมก็เลยเดินเล่นอยู่แถวใต้ตึกเรียน สมัยนั้นใต้อาคาร 4 จะเป็นสำนักงานอธิการบดี และก็ห้องทำงานของอธิการบดี-รองอธิการฯ เรียงกันยาวตลอดชั้น 1 (แต่ภาคคอมฯ ที่ผมเรียนอยู่ชั้น 4) ผมเดินดูป้ายดูบอร์ดอะไรไปเรื่อย จนมาสะดุดกับบอร์ดนี้ครับ
รูปปัจจุบัน เป็นบอร์ดอะไรซักอย่าง อยู่ใกล้ๆ โรงเรียนชาวนา
ในบอร์ดปรากฏภาพเหล่านี้...
นั่นคือเหตุการณ์เมื่อครั้งที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์ (สมัยยังเป็นสถาบันราชภัฏนครสวรรค์) ทูลเกล้าฯ ถวายปริญญาวิทยาศาสตรดุษฏีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ แด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ เมื่อวันที่ 17 กรกฏาคม พ.ศ.2540 ถ้านับจากตอนผมเรียนปี 1 ก็คือ 4 ปีก่อนหน้านั้น
...ถ้านับจากวันนี้ก็ 12 ปีที่แล้วครับ
ฉลองพระองค์ครุย และปริญญาบัตรที่สถาบันราชภัฏนครสวรรค์ ทูลเกล้าฯ ถวาย
ส่วนสาขาวิชา (โปรแกรมวิชา) ที่ระบุไว้ในปริญญาบัตรที่ทูลเกล้าฯ ถวายในหลวง ผมอ่านแล้วขนลุกครับ
โปรแกรมวิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์...
อ่านเสร็จผมก็ชะงักไปพักใหญ่ๆ
แล้วหลังจากนั้นผมก็เหมือนคิดอะไรได้ครับ ก็เปลี่ยนใจจากที่จะเลิกเรียนมาเอ็นท์ใหม่ มาตั้งใจเรียนให้หนักกว่าเดิม วิทย์คอมนี่แปลกครับยิ่งเรียนยิ่งยาก ยิ่งรู้ยิ่งโง่ ผมเผชิญความยากลำบากในช่วงเรียนมาอย่างหนักหน่วง ได้อาศัยเพื่อนๆ รุ่นพี่ๆ หลายคนช่วยกันประคองกันไปประคองกันมา จนถึงฝั่งในอีก 4 ปีครึ่งหลังจากนั้น...ผมก็เรียนจบจนได้ครับ
หลังจากเรียนจบใหม่ๆ เข้าทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ที่สำนักคอมฯ โต๊ะทำงานตัวแรกของผมเป็นโต๊ะเก่าของใครก็ไม่รู้ แต่ใต้แผ่นกระจกรองโต๊ะ มีกระดาษถ่ายเอกสารใบหนึ่งเสียบอยู่ นั่นคือใบนี้...
มันคือ สำเนาใบปริญญาบัตร ใบเดียวกับที่ทูลเกล้าฯ ถวายในหลวงเมื่อครั้งนั้นครับ ผมไม่ทราบเหมือนกันว่าใครเป็นคนถ่ายเอกสารแล้วมาไว้ที่โต๊ะทำงานเขา แต่สุดท้ายแล้วผมก็ได้รับช่วงต่อ "กำลังใจ" อันนี้ต่อมาครับ
จนถึงวันนี้ เอกสารฉบับนี้ยังอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานผม
เป็นสิ่งที่สร้างความภูมิใจ และกำลังใจให้ผมในวันนี้ และต่อไป ในวิชาชีพนี้
ผมภูมิใจครับ ที่ได้เรียนในสาขาวิชานี้...
ผมภูมิใจครับ ที่ได้เรียน และได้ทำงาน ในสถานศึกษาที่มีชื่อแปลได้ว่า "คนของพระราชา" แห่งนี้
ผมขอส่งต่อความรู้สึกเหล่านี้ ไปถึงน้องๆ วิทยาการคอมพิวเตอร์ และ เทคโนโลยีสารสนเทศฯ ทุกคน
จงภูมิใจครับ.
1 ความคิดเห็น:
ความภูมิใจ ที่จะกลายเป็นแรงบรรดาลใจให้นักศึกษา รุ่นใหม่ๆต่อไป
แสดงความคิดเห็น