คิดถูกแล้วจริงๆ ที่ยอมอดนอนเมื่อคืนเพื่อไปทำบุญวันวิสาขบูชาตอนเช้า ผมระลึกได้ว่า มันเป็นกิจกรรมในครอบครัวที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานเกือบ 10 ปีแล้ว นับตั้งแต่เข้ามหาลัย
ช่วงเรียน ผมต้องตื่นเช้าไป ม. ไม่เคยได้มีเวลาได้ทานข้าวที่บ้านเหมือนตอนเรียนประถมหรือมัธยม จบมาแล้วทำงานก็ยังเหมือนเดิม คือต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้า หรือถ้าวันไหนไปสายได้ก็ไม่เคยได้ทานข้าวที่บ้านเลย
สำหรับผมแล้ว มื้อเช้าที่บ้านตัวเองเป็นมื้ออาหารที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานที่สุด ยิ่งกว่ามื้อหรูๆ ในภัตตาคารใดๆ
วันนี้เราสามคนพ่อแม่ลูก ทำบุญที่วัดเสร็จแล้ว ก็กลับมาทานข้าวเช้าพร้อมหน้ากันที่บ้าน ผมออกไปซื้อกับข้าวที่หน้าตลาดวัดโพธิ์กับแม่ พ่อเตรียมจัดโต๊ะ ตักข้าวรอ
แล้วพ่อก็ถามว่า "เอากาแฟมั้ย ?" พ่อคงรู้ว่าผมเบลอจากการอดนอนเมื่อคืน
ผมรับอาสาชงกาแฟให้ แล้วผมก็พบความประหลาดใจในสิ่งหนึ่ง...
ผมจำไม่ได้แล้ว ว่ากาแฟของแม่กับพ่อ ใส่กาแฟกี่ช้อน ใส่น้ำตาลกี่ช้อน ใส่ครีมเทียมหรือนมข้นหวาน ทั้งๆ ที่มันเป็นภาพที่ผมเห็นจนชินตาตั้งแต่เราสามคนทานข้าวเช้าพร้อมกันด้วยกับข้าวฝีมือแม่ ก่อนที่พ่อจะส่งผมไปโรงเรียน ตั้งแต่ ป.1 ถึง ม.6
10 ปี...ช่างเป็นเวลาที่นานแสนนานเหลือเกิน นานจนเราลืมสิ่งที่เราเคยทำเป็นประจำตั้งแต่เล็กจนโตไปเสียได้
พ่อหยิบนมข้นหวานในตู้เย็นมาส่งให้ผม แม้ว่าพ่อจะไม่ได้พูดอะไร แต่ผมกลับสะอึกอยู่ข้างในใจ...
...พ่อยังจำได้ว่าผมทานกาแฟใส่นมข้นหวาน
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตครับ มีความสุขที่ได้รู้สึกตัว
...ก่อนที่จะลืมสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไปกับเวลาที่หวนย้อนคืนมาไม่ได้อีก
กาแฟวันนี้ อบอุ่นเป็นที่สุดครับ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น