151 | ขอแพล่มซักนิด

เอิ่ม...ตอนนี้จริงๆ ผมกำลังออกข้อสอบปลายภาค 4 วิชาอยู่ครับ

แต่สงสัยจะวิ้งๆ แล้ว เริ่มเรียบเรียงข้อมูลในหัวไม่ถูกเลยคิดว่าน่าจะมาพิมพ์ๆ อะไรไว้บ้าง...

ปกติถ้ามีอาการแบบนี้ผมจะไปพ่นไว้ใน Twitter แต่วันนี้อยากมาพ่นใส่ Blog ที่ดองจนบูดนี้แหละ...ดองนานจริงๆ นะแบบว่าอีกสัก 10-20 ปีข้างหน้าถ้าลูกหลานมาอ่านนี่คงจะต่อเรื่องกันไม่ถูกเลยแหละว่า อ้าว มันหายไปไหนแล้วมันไปทำอะไรมาบ้างวะ เดือนนึงเขียนเรื่องนึง ทีเมื่อก่อนเขียนเดือนละเป็นสิบ 555555555+

ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีผมทำอะไรอยู่หรอครับ...ก็นึกข้อสอบที่จะออก (ถ้าเอาแบบละเอียดเลยก็คือวิชา Distributed System and Network) แล้วก็เปิด Youtube หาเพลงพี่เบิร์ดเก่าๆ ฟังไปด้วย ตอนแรกไม่ได้ซีเรียสว่าต้องเป็นพี่เบิร์ดหรอกครับ คือมีคนโพสต์เพลง "ใจบางบาง" ไว้ใน facebook แล้วพอไปฟังแล้วเกิดคิดถึงอารมณ์เพลงเก่าๆ ขึ้นมา (เพลงที่โพสต์นั่นเป็นเวอร์ชั่นโจ้วงพอสร้อง แต่ Original ไม่รู้ของใคร) แล้วจู่ๆ เนื้อเพลงที่มีอยู่ว่า "...ความหวังยังเกิดกับฉัน..." มันก็แวบมาในหัว

คือมันเป็นท่อนที่ติดตรึงในหัวมากครับ เพราะรู้สึกว่ามันเป็นคำที่..เท่ แบบโบราณๆ ยังไงไม่รู้ดิ ...ที่คล้ายๆ กันก็อย่างเช่น "...ความจริงใจที่มีดั่งราตรีมีเพียงแสงจันทร์..." (ชาตรี), "...ฉันรู้ความรักยากอธิบายแต่ความรักจริงมั่นคงมิหน่าย..." (แกรนด์เอ็กซ์) สมัยนี้หายากแล้วนะครับเอ้อ เนื้อเพลงที่มีกลิ่นอายโบราณๆ แบบนี้ฟังแล้วมีเสน่ห์นักแล

สรุปว่านึกชื่อเพลงไม่ออกเลยไป Search จนเจอ มันคือเพลง "เหมือนเป็นคนอื่น" นั่นเอ๊ง

เก่าโคตรแต่เกิดทัน

เหลือข้อสอบอีกวิชานึงที่ยังไม่ได้ออกก็คือ Multimedia Technology ครับ เออวิชานี้ผมสั่ง Final Project ให้ไปเขียน Blog กับ blogger.com ด้วยนะ (เด็กสาขา ICT ปี 1) ตั้งโจทย์ให้สมัครแล้วเข้าไปเขียนทุกวันๆ ละอย่างน้อย 1 เรื่อง....ดูอาจารย์มันสิเคยเขียนมั่งเปล่า

ช่วงนี้มีเทคโนโลยีหลายอย่างที่เริ่มไม่ค่อยสนใจแล้วก็ตัดๆ ทิ่งออกไปบ้างละ อย่าง Picplz ที่สมัครไว้ ก็เห็นมีคนมา Follow หลายคนแล้ว แต่จริงๆ หลังจากสมัครแล้วก็อัพไปรูปเดียวแล้วก็ไม่ได้แตะมันอีกเลย...คือตอนแรกนึกว่าเหมือน Pixelpipe แต่ไม่ใช่นี่หว่า แถมพอให้ facebook ดึงมาแสดง กลับได้เป็นรูปเล็กๆ ซะอีก (จะดูรูปใหญ่ก็ต้องคลิกเข้าไปอีก) ยุ่งยากนักเลิกใช้แม่-มเลย

เคยคิดว่าพวกเซเลบที่เขาใช้ Social Network เยอะๆ นี่เขาบริหารเวลากันยังไงนะ อย่างบางคนเห็นทวีตทั้งวัน / อัพรูปทั้งวัน / Foursquare อีก / หรืออาจจะมีอย่างอื่นที่เราไม่รู้อีก ฯลฯ เขาเอาเวลาที่ไหนมาอัพเดทกันได้ขนาดนี้นะ เรานั่งทำงานหน้าเครื่องทั้งวัน (ยกเว้นตอนไปสอน) จะเปิด Twitter Client มาทวีตสักประโยคยังขี้เกียจเลย หรือเวลาออกไปข้างนอกแล้วเล่นผ่านมือถือ เต็มที่เราก็ได้แค่อัพรูป / Check-in แค่นั้น !!! เคยลองทวีต+อัพรูป+อื่นๆ ผ่านมือถือเวลามี Event หรือไปงานสำคัญๆ หน่อย ปรากฏว่าเวลาที่เราจะเอาไว้ฟังเขาพูดหรือร่วมกิจกรรมกะชาวบ้านเขา หมดไปกับการทวีตผ่าน Keyboard น้อยๆ ไปหมดแล่ว -_-"

จำได้ว่า @iannnnnn เคยบอกว่า Twitter เนี่ยมันก็ดีอย่างตรงที่เราสามารถฟัง-แล้วเอามาสังเคราะห์-แล้วส่งต่อได้ในเวลาอันสั้น แถมจำกัดความยาวไว้ที่ 140 ตัวอักษรด้วยนะ มันหมายความว่าเวลาเราฟังวิทยากรพูดยาวๆ สัก 1 นาที ถ้าเราจะทวีตเรื่องนั้นออกไปเราก็ต้องทำให้มันเข้าใจได้ใน 140 ตัวอักษรนั่นแหละเจ๋งเลย ผมลองทำๆ ดูแล้วมันก็ดีเหมือนกัน เหมือนกับว่ากระบวนการคิดและการสื่อสารเรามันดีขึ้น ฟังแล้วจับใจความแล้วพูดต่อได้โดยที่ไม่ได้แปลงสาร

แต่กระนั้นก็เหอะ...พวกสูทำกันไปได้ยังง๊ายยยยย ??? ถ้าวันนึงทำงาน 8 ชั่วโมง อาจจะตีเป็นเวลาทวีตไปซักวันละ 1 ชั่วโมง ซึ่งไอ้ 1 ชั่วโมงนี่มันก็ปนๆ กันอยู่ในเวลาทั้งวันของเรา แสดงว่าเราก็ต้อง ทำงานไป-ทวีตไป หรือถ้าเป็นวันหยุดหรือเวลาเลิกงานก็ดูทีวีไป-ทวีตไป / เดินห้างไป-ทวีตไป / คุยกะแฟนไป-ทวีตไป ....โอวววห์ ยอด

รู้สึกว่าเขียน Entry นี้มายาวไปหน่อยละ ขอสลับไปออกข้อสอบต่อดีกว่า ถ้าตื้อแล้วจะมาเขียนตอนต่อไปจ้ะ.